Ongeluk

Toen ik vanavond op weg was van Amsterdam naar Eindhoven, bleek er een ongeval gebeurd te zijn tussen Den Bosch en Boxtel; er was iemand aangereden. De trein zou daarom niet verder rijden dan Den Bosch en ik moest omreizen via Tilburg, wat ongeveer 45 minuten extra reistijd betekent.

Toen ik van het ongeluk hoorde, vroeg ik mij meteen af of het om een ongeluk ging of om zelfmoord, en ik zal niet de enige geweest zijn die daar aan dacht. Toevallig werd ik daar een paar weken geleden, op oudjaarsavond nog wel, ook mee geconfronteerd. Ik zat toen twee uur lang vast in een trein die iemand aangereden had. Het bleek achteraf te gaan om een zelfmoord; het betrof een moeder die eerst haar eigen kinderen om het leven gebracht had en vervolgens voor de (mijn) trein gesprongen was.

Op zo'n moment sta je (letterlijk en figuurlijk) gedwongen stil bij het feit dat er mensen zijn die vinden dat hun leven geen kansen meer biedt en er daarom voor kiezen er een einde aan te maken. Helaas houden ze daarbij geen rekening met de ellende die ze daarmee scheppen voor hun omgeving; de mensen die ze achterlaten, of bijvoorbeeld de machinist die geconfronteerd wordt met zo'n aanrijding. Voor hun gaat het leven wel door.

En mijn avond? Hoewel ik eigenlijk een rustig avondje thuiszijn had gepland, was het omreizen niet zo'n probleem. Ik ben in Tilburg gaan eten bij mijn ouders en ben daarna bij mijn broertje op bezoek geweest, die vandaag jarig is (maar zijn verjaardag pas in het weekend viert). In plaats van een rustige avond had ik dus een gezellige avond. Met een beetje naar bijgevoel, dat wel.